نقشِ تحریرها در صورت‌بندیِ گوشه‌های ایرانی

چکیده در این مقاله تلاش بر این است که بر پایه­ی 5 آوانگاری از اجراهای برخی اساتیدِ آوازِ ایران با رهیافتی تطبیقی- تحلیلی و با استفاده از مفاهیمِ شِنکِر در آنالیزِ موسیقی، قسمتی از نقش­های متنوع تحریرها در موسیقی دستگاهی بررسی شود. تحلیلِ این نمونه­ها، که همگی از درآمدِ دستگاه چهارگاه انتخاب شده­اند، صرفاً با تکیه بر تحریرهای بخشِ آغازینِ این اجراها انجام خواهد شد. در این بررسی، با تکیه بر مبحثِ سیرِ نغمگی، نشان داده خواهد شد که تحریرها، به عنوان مهم­ترین عنصرِ تزئینی در موسیقی دستگاهی، در بسترِ مُدی که در آن اجرا می­شوند، معنا پیدا می­کنند و ما با توجه به این بستر است که می­توانیم نحوة عملکرد تحریرها را توضیح دهیم. نیز با تکیه بر تحلیلِ نمونه­ها و ترسیمِ نمودارهایِ آنالیزی، تلاش خواهد گردید نحوة شکل یافتنِ صورت و  پیکرة گوشه­ها، و به تبع آن دستگاه­های ایرانی، به واسطة تحریرها، که می­تواند کمک شایانی باشد برای درکِ ما از ساز و کار گوشه­ها و دستگاه­ها، بازنمایی شود. گسترش و بسطِ یک صدا و نیز یک سلولِ مُدال خاص؛ کمک به گذار از نغمه­ای به نغمة دیگر و نیز از سلولی مُدال به سلولِ مُدال دیگر و نیز پرداختِ انواع فرودها در موسیقی دستگاهی، از جمله مهم­ترین نقش­های متنوع تحریرها به شمار می­آیند.